متولی و حرمت امامزاده
پس از انتشار یاداشت «اخلاق، قدرت و اتاق‌های تک صندلی» درباره تصویر منتشر شده از جلسه حضوری آیت‌الله مظاهری و استاندار اصفهان، یکی از دوستان به نکته مهمی اشاره کرد که، به رغم حساسیتم به این نکات، از توجه به آن غافل مانده بودم و این نکته چیزی نبود جز موقعیت استاندار اصفهان در این تصویر.
در گوشه‌ای از تصویر منتشر شده از این جلسه، شخصی حضور دارد که ظاهراً استاندار کنونی استان اصفهان است. او طبق تعریف بالاترین مقام سیاسی و اداری استان است و از ورژن استانی اختیارات وزیر کشور بهره‌مند است. او مسئول امنیت استان و رئیس مهم‌ترین شوراهای استانی، مانند شورای تامین استان و شورای اداری استان است. استانداران، جدای از اختیارات مرتبط با وزارت کشور، نماینده حکومت مرکزی ایران در استان نیز هستند، و به همین جهت از برخی اختیارات خاص برخوردارند. از جمله این اختیارات می‌توان برخی اختیارات بودجه‌ای و هماهنگی میان واحدهای محلی وزارتخانه‌ها و سازمان‌های دولتی اشاره کرد که در عمل توان مانور قابل توجهی به ایشان می‌بخشد.
نگاهی به واقعیت‌های فوق و انتظاری از مقام و موقعیت استانداران و حکومت جمهوری اسلامی ایران می‌رود، جای طرح دو پرسش را باقی می‌گذارد.
۱. در ابتدا می‌توان پرسید که آیا از چهره شخص دوم موجود در عکس و دیگر نشانه‌های موجود در تصویر (مانند نحوه نشستن و زاویه قرار گرفتن دست‌ها، سر و بدن)، می‌توان نسبتی میان او و مقام «استانداری» برقرار کرد؟
ممکن است در بسیاری موارد، به علت وجود برخی علائق شخصی، مانند روابط مرید و مرادی یا استاد و شاگردی، اشخاص احترام به استاد خود را از طرقی مانند آنچه در تصویر دیده می‌شود نمایش دهند. این نوع از رفتار، شاید از جنبه شخصی قابل فهم، و در مواردی قابل توصیه باشد. اما آنجا که آبرو، اعتبار و پرستیژ یک موقعیت غیر فردی (مانند نمایندگی ارشد حکومت در استان) مطرح باشد، آیا اشخاص مجاز به آن هستند تا چنین نشانه‌های رفتاری را از خود بروز داده و یا اینکه خود را در چنین موقعیت‌هایی قرار دهند؟ این پرسشی است که شاید ارزش وقت گذاشتن داشته باشد.
۲. پرسش دیگر، ناظر به مناسبات احترام‌آمیز استانداران با دیگر انسان‌ها و شهروندان استان است. آیا استاندار اصفهان همین شیوه رفتاری را در قبال دیگر شهروندان استان نیز بروز می‌دهند؟ اگر چنین باشد، آنگاه در قضاوت ارزشی، می‌توان چنین رفتارهایی را پسندیده دانست. اما اگر شهروندان استان (مانند کارگران حقوق نگرفته یک شرکت) یا نمایندگانشان، نه تنها فرصت حضور برابر و یا غیربرابر با استاندار و دیگر مقامات استان را نیافته و بلکه به خاطر برخی سهوهای کلامی که ممکن است در نتیجه عسر و حرج شدید مالی بر زبان رانده باشند، راهی زندان شوند، آنگاه در قیمت‌گذاری اخلاقی برخی احترام گذاردن‌ها می‌بایست احتیاط کرد.
رسم است که بازیگران فیلم‌ها را به اعتبار موقعیت‌شان در فیلم‌ها، به بازیگران نقش اول و نقش دوم تقسیم می‌کنند. با اتکا به ضرب‌المثل معروف ایرانی که حرمت امامزاده را بر دوش متولی قرار می‌دهد، احتمالاً نقش استاندار اصفهان در این تصویر نقشی فرعی و درجه دوم نیست. (پایان)
امیرحسین علینقیدر گوشه‌ای از تصویر منتشر شده از این جلسه، شخصی حضور دارد که ظاهراً استاندار کنونی استان اصفهان است. او طبق تعریف بالاترین مقام سیاسی و اداری استان است و از ورژن استانی اختیارات وزیر کشور بهره‌مند است. او مسئول امنیت استان و رئیس مهم‌ترین شوراهای استانی، مانند شورای تامین استان و شورای اداری استان است. استانداران، جدای از اختیارات مرتبط با وزارت کشور، نماینده حکومت مرکزی ایران در استان نیز هستند، و به همین جهت از برخی اختیارات خاص برخوردارند. از جمله این اختیارات می‌توان برخی اختیارات بودجه‌ای و هماهنگی میان واحدهای محلی وزارتخانه‌ها و سازمان‌های دولتی اشاره کرد که در عمل توان مانور قابل توجهی به ایشان می‌بخشد.
نگاهی به واقعیت‌های فوق و انتظاری از مقام و موقعیت استانداران و حکومت جمهوری اسلامی ایران می‌رود، جای طرح دو پرسش را باقی می‌گذارد.
۱. در ابتدا می‌توان پرسید که آیا از چهره شخص دوم موجود در عکس و دیگر نشانه‌های موجود در تصویر (مانند نحوه نشستن و زاویه قرار گرفتن دست‌ها، سر و بدن)، می‌توان نسبتی میان او و مقام «استانداری» برقرار کرد؟
ممکن است در بسیاری موارد، به علت وجود برخی علائق شخصی، مانند روابط مرید و مرادی یا استاد و شاگردی، اشخاص احترام به استاد خود را از طرقی مانند آنچه در تصویر دیده می‌شود نمایش دهند. این نوع از رفتار، شاید از جنبه شخصی قابل فهم، و در مواردی قابل توصیه باشد. اما آنجا که آبرو، اعتبار و پرستیژ یک موقعیت غیر فردی (مانند نمایندگی ارشد حکومت در استان) مطرح باشد، آیا اشخاص مجاز به آن هستند تا چنین نشانه‌های رفتاری را از خود بروز داده و یا اینکه خود را در چنین موقعیت‌هایی قرار دهند؟ این پرسشی است که شاید ارزش وقت گذاشتن داشته باشد.
۲. پرسش دیگر، ناظر به مناسبات احترام‌آمیز استانداران با دیگر انسان‌ها و شهروندان استان است. آیا استاندار اصفهان همین شیوه رفتاری را در قبال دیگر شهروندان استان نیز بروز می‌دهند؟ اگر چنین باشد، آنگاه در قضاوت ارزشی، می‌توان چنین رفتارهایی را پسندیده دانست. اما اگر شهروندان استان (مانند کارگران حقوق نگرفته یک شرکت) یا نمایندگانشان، نه تنها فرصت حضور برابر و یا غیربرابر با استاندار و دیگر مقامات استان را نیافته و بلکه به خاطر برخی سهوهای کلامی که ممکن است در نتیجه عسر و حرج شدید مالی بر زبان رانده باشند، راهی زندان شوند، آنگاه در قیمت‌گذاری اخلاقی برخی احترام گذاردن‌ها می‌بایست احتیاط کرد.
رسم است که بازیگران فیلم‌ها را به اعتبار موقعیت‌شان در فیلم‌ها، به بازیگران نقش اول و نقش دوم تقسیم می‌کنند. با اتکا به ضرب‌المثل معروف ایرانی که حرمت امامزاده را بر دوش متولی قرار می‌دهد، احتمالاً نقش استاندار اصفهان در این تصویر نقشی فرعی و درجه دوم نیست. (پایان)